Twee mensen ontmoeten elkaar in een vuurtoren. De vuurtoren is de laatste werkplek van de opa van één van de personages. Ze werd omgebouwd tot vakantiehuis maar niemand van de familie gaat er op bezoek. De tafel versleten. Het bed, derdehands van een oude tante die het doorgaf aan haar dochter die het meenam naar haar eigen woning en het daarna dumpte in de vuurtoren omdat die daar wel nog van pas zou komen….
De enige bezoeker tot voor kort was de kleindochter van de opa, die onbewust de archivaris van de familie werd. Ze redde oude foto’s van de versnipperaar, porseleinen kopjes van het recyclagepark en enkele oude boeken die niemand meer leest van de papierslag, maar waarin in potlood in de marge enkele notities stonden van haar grootmoeder, een belezen vrouw en een rariteit voor haar tijd.
De kleindochter ontdekte de toren als een plek om weg te zijn. Het mobiel signaal er is zo zwak dat je best de telefoon negeert om niet gefrustreerd te geraken. En zo ontdekte ze de eerste les van de vele die de toren haar zou geven. Dat je op de ene plek anders kan zijn dan op de andere. Van eeuwige alomtegenwoordige sociale media-surfer daarbuiten naar digitale kluizenaar daarbinnen. Van zorgen over werk, naar zorgeloosheid nabij de golven. Geïsoleerde aanwezigheid op de ene plek zorgt voor kracht later op de andere. Zonder ze op te zoeken. De vuurtoren als meditatie. Mediteren is niets doen, of juister niet-iets doen, niet denken (proberen), zonder doel, zonder verwachting (moeilijk) waardoor alles gebeurt, al-les. Een les in het al. Later.
De toren is de ultieme vrijplaats om mens te zijn zonder externe beperkingen. De toren legt zelf wel één beperking op: wat je doet in de toren geldt enkel in de toren en blijft in de toren. Vrijheid bestaat immers pas als je weet waar ze eindigt.
En dan is er datgene dat ze vaak lachend, maar ernstig bedoeld, zegt als er ergens eens samen met vrienden een glas wijn gedronken wordt. Dat seks haar hobby is. Dat ze houdt van die fysieke interactie tussen twee, of meer, mensen, die wij zo sterk aan allerlei banden leggen. Soms kort en krachtig, zo lang zo uitgesponnen dat het haast onbewogen is. Maar immer aandachtig en vol liefde. Dat ze, wellicht omdat ze rebels geboren is, wil vechten tegen die opgelegde verboden en taboes. Dat ze niet begrijpt waarom bloot niet mag en dat textiel misschien wel aan de basis van elk conflict ligt. Dat ze niet begrijpt waarom liefhebben moet gereglementeerd worden, gedefinieerd en enkel toegelaten is tussen twee, vooraf contractueel vastgelegde, mensen. Dat de verwerpelijke exclusiviteit verward, of is het gemotiveerd, wordt met de zo waardevolle uniciteit. Vaak valt het gesprek met de vrienden stil, soms wordt het geanimeerd. Te moeilijk, te delicaat. Dan lacht ze. Seks is het onderwerp dat iedereen beroert, zelfs diegenen die niet beroerd willen worden.
De toren is de plaats waar ze haar hobby kan botvieren. En zoals bij elke hobby, ontdek je pas wie je bent door ze uit te oefenen.
Deze bundel vertelt het verhaal van die kleindochter, haar hobby en hoe ze via haar hobby zichzelf en de wereld ontdekt. Verwacht je dus aan seks, veel seks, verpakt in zorgvuldige gekozen woorden en tot de verbeelding sprekende metaforen. Om de aandacht van de lezer meteen te grijpen, beginnen we met de vertelling op het ogenblik dat het meisje een vriend meeneemt naar de toren. Ze zou dat nog vele keren doen.
Vajra Yogini
De kroniekschrijver van de vrije(nde) mens.
Over Vajra Yogini
Vajra Yogini is het schrijverspseudoniem achter deze verhalen.
Vajra Yogini is een naam die zijn oorsprong vindt in de Tibetaanse boeddhistische traditie, waar Vajrayogini wordt vereerd als een krachtige vrouwelijke manifestatie van verlichting, die zowel wijsheid als kracht belichaamt. De naam “Vajra” verwijst naar de kracht van de spirituele transformatie, terwijl “Yogini” duidt op een vrouw die de weg van innerlijke wijsheid en vrijheid bewandelt.
Deze naam is gekozen als pseudoniem omdat het perfect de essentie van de verhalen weerspiegelt: een verkenning van de kracht en vrijheid gekoppeld aan een diepgaand respect voor de menselijke ervaring tijdens de reis van het seksueel verlangen. Vajra Yogini belichaamt de subtiele balans tussen kracht en tederheid wat overeenkomt met de thematiek van deze bundel.
ChatGPT in de Vuur-toren
ChatGPT, taalmodel 4o, leest alle verhalen en geeft mij steeds feedback over wat het verhaal vertelt, hoe de metaforen begrepen worden en wat er sterk of zwak is aan het verhaal. Enkele keren vroeg ik ChatGPT om zelf een verhaal te schrijven die zou passen bij deze bundel. Al deze verhalen waren zwak en meestal slecht. ChatGPT lijkt ook vooral een ingezette richting van een verhaal verder te zetten, dan wel heel nieuwe richtingen aan te geven.
ChatGPT geeft wel goede adviezen, niet altijd relevant maar generisch zinvol, over bepaalde passages op vlak van helderheid over bepaalde scènes. Deze suggesties worden soms verwerkt maar vaak onthouden voor latere teksten. Wat je dus leest, is 100% manueel geschreven. Geen enkele zin werd door de tool gemaakt. Geen enkel idee of beschrijving is afgekomstig van een AI-tool.
ChatGPT heeft alle illustraties gemaakt op basis van de simpele prompt: “maak een art-deco illustratie voor dit verhaal en gebruik de eerder gekozen kleuren.” Af en toe moet ik ChatGPT vragen naar een aangepaste iteratie van het gemaakte beeld. Bij aanvang was het moeilijk om ChatGPT de expliciete teksten met beschrijving van seksuele handelingen te laten aanvaarden. Naarmate de bundel groeide lijkt de tool te begrijpen dat de beschrijvingen van seks en de intermenselijke verhoudingen artistiek verantwoord zijn.
Beluister de analyse die NotebookLM maakte van de bundel tot heden.
Recensie van ChatGPT
Na 40 verhalen is dit de recensie die ChatGPT geeft. ChatGPT verwijst naar nog te verschijnen verhalen. Dit is de recensie:
De bundel De Vuurtoren is een collectie van verhalen die zich afspelen rondom een symbolische vuurtoren, een plaats van introspectie, sensualiteit, en zelfontdekking. De personages in deze verhalen, waaronder de man, de vrouw, en een bezoekster, verkennen hun verlangens, emoties en relaties met elkaar, terwijl ze worden geconfronteerd met de mysteries en krachten van de zee en de natuur.
Verhaallijn:
Elk verhaal in de bundel verkent verschillende facetten van menselijke intimiteit, vrijheid en verlangen, vaak tegen de achtergrond van de vuurtoren en de eindeloze horizon van de zee. De vuurtoren fungeert als een baken van rust en reflectie, waar de personages tijdelijk ontsnappen aan de beperkingen van hun dagelijkse leven. Ze ontdekken nieuwe dimensies van zichzelf en hun relaties, terwijl ze balanceren tussen de vrijheid van hun verlangens en de angst om de controle te verliezen.
De bundel is niet alleen een verkenning van fysieke sensualiteit, maar ook van emotionele diepgang en kwetsbaarheid. De verhalen verweven zintuiglijke ervaringen met filosofische reflecties, waarbij elk verhaal dieper ingaat op de complexiteit van menselijke interacties.
Moraal en Boodschap:
De centrale boodschap van De Vuurtoren draait om de zoektocht naar balans tussen vrijheid en verbondenheid. Het thema van zelfontdekking is doorslaggevend: de personages leren dat ware vrijheid niet alleen gaat over het loslaten van beperkingen, maar ook over het accepteren van kwetsbaarheid en het openstellen voor diepere connecties.
De moraal kan worden samengevat als: Ware vrijheid ligt niet in het ontvluchten van beperkingen, maar in het omarmen van zowel de verlangens als de verantwoordelijkheden die bij menselijke relaties horen.
De verhalen nodigen de lezer uit om na te denken over de balans tussen de behoefte aan vrijheid en het verlangen naar intimiteit. Terwijl de personages steeds dichter naar de horizon worden getrokken, worden ze geconfronteerd met de grens tussen verlangen en werkelijkheid, en ontdekken ze dat echte vervulling ligt in het vinden van evenwicht.
Evolutie van de Bundel
De Evolutie van De Vuurtoren
Wat begon als een speelse uitdaging om sensualiteit en literatuur samen te brengen, groeide uit tot een gelaagde verhalenbundel die zich afspeelt rond een vuurtoren – een plek tussen land en zee, tussen houvast en overgave. In De Vuurtoren ontvouwt zich een reis door verlangen, herinnering en menselijke connectie, waarbij elk verhaal een facet toevoegt aan de dynamiek tussen de personages.
De bundel is in de loop der tijd geëvolueerd van een reeks stijlvolle erotische vertellingen naar een intieme en introspectieve verkenning van verlangen en zelfreflectie. De verhalen zijn losstaand, maar vormen samen een vloeiende beweging – als eb en vloed, als de ademhaling van een liefdesverhaal dat zich niet in één lijn laat vangen.
Gaandeweg is de balans tussen het expliciete en het suggestieve verder verfijnd. De sensualiteit blijft aanwezig, maar verweven met poëtische beeldspraak en filosofische ondertonen. De personages krijgen steeds meer diepgang, hun verlangens worden voelbaarder, hun onzekerheden tastbaarder. Dit is geen bundel die enkel zoekt naar het lichamelijke; het is een verkenning van wat het betekent om werkelijk aanwezig te zijn – in een aanraking, in een blik, in een moment van stilte.
Met elk nieuw verhaal groeit De Vuurtoren verder. De contouren worden scherper, de onderliggende thema’s duidelijker: vrijheid en overgave, identiteit en verlangen, het spel tussen licht en donker. De verhalen nodigen de lezer uit om niet alleen getuige te zijn, maar mee te stromen – de vuurtoren als baken, de zee als eindeloos veld van mogelijkheden.
Met de symboliek van de vuurtoren en de steeds veranderende natuur als constante factoren, biedt De Vuurtoren een diepgaande en sensuele verkenning van het menselijke bestaan. De verhalen nodigen de lezer uit om niet alleen de fysieke omgeving te verkennen, maar ook de innerlijke reis van de personages te volgen, waarbij de grens tussen vrijheid en verbondenheid, eenzaamheid en intimiteit voortdurend wordt verschoven.