De vuurtoren was steeds haar baken. Een referentiepunt dat ze opzocht als de koers van haar leven uitgedaagd werd. Dan toonde de vuurtoren de weg naar de veilige haven. Daar zijn vuurtorens voor gemaakt. Ze vertellen de schipper waar naartoe.
Dit keer stond ze op het balkon uitkijkend naar het binnenland – dat was de plek waar ze bezorgd was – niet omdat iets moeilijks haar pad had gekruist, maar omdat het moeilijke nog moest komen. Haar vuurtoren was nu eerder een radar, die vertelde waar de storm lag. Ze vroeg zich af hoe ze daarmee om moest gaan. Uitkijkend over het natte binnenland zag ze de hemel waar de bewolking zich nog moest voltrekken. Het is goed om te weten wat komt. Soms, omdat toekomstvisies al te vaak verward wordt met zekerheden. Ze was enkel zeker van de wolken, niet van de temperatuur en nog minder van hoeveel regendruppels er zouden uitvallen. Het is goed om te weten wat komt, dacht ze opnieuw.
Het waren zijn woorden, die hij fluisterend had verteld. Waarna hij had gezegd: “ en het is nog beter, om te weten wat je niet weet.”
Hoewel dat laatste veel was, bracht het toch rust. Het introduceerde nederigheid en overgave, ontspanning in lichaam en geest. Ze voelde bij de herinnering aan het laatste zinnetje haar schouders zakken. Langs haar armen stroomde de spanning uit haar nek door haar handen die de reling van het bordes vast hielden. Ze voelde hoe haar grip losser werd. Haar jurk, dicht maar los, wapperde in de zachte lichtwarme landwind en trok zacht aan haar lijf. Of waren het zijn armen die hij op haar schouders liet rusten. Gewoon steunen, niet grijpen. Contact maken met losse verbindingen waardoor ze samen deinden op het ritme van de wind. De kracht van de natuur die zichtbaar werd in de wiegende beweging van hun lichamen. Gedurende enige tijd bleven ze zo staan, denkend aan hetzelfde op een heel verschillende manier. Gedachten blijven nu eenmaal subjectief voor ze kennis worden. Ze wisten wat kwam maar niet wat ze zouden voelen.
Ze gingen vrijen, uiteraard, het was de hoofdactiviteit in de toren, maar ze wou eerst de horizon zien. Ze wou de zachtheid van de aandacht, gecombineerd met de kracht van de daad. Hoe gretig had ze verlangd naar zijn lijf en hoe groot was haar drang om hem helemaal te nemen zoals ze genomen wou worden. Ze wou hem voelen. Volledig, overal, diep en krachtig. Ze wist hoe hij op haar kon inbeuken als die golven onderaan de vuurtoren op een manier zoals de zee je altijd kon doen wankelen en je gewichtloos kon maken. Een moment waar vorm en energie één werden. Golven en kracht, zijn lid in haar vulva waar je geen vorm meer voelde maar de ruwe energie die van de één naar de ander vloeide en terug. Ze wou dat hij haar gewichtloos maakte. Dat kon hij en dat wou hij. Hij hield er steeds van hoe ze bovenop hem eindeloos kon zweven, na elke daling steeds hoger klimmend als een zweefvliegtuig dat op thermiekbellen steeg.
Hij ging dichter bij haar staan en ze draaide zich naar hem om. Ze trok zijn kledij los en greep onder zijn hemd. Voelde elke centimeter van zijn rug terwijl haar ene hand zich wurmde langs zijn broeksband. Ze greep wat ze kon krijgen en ze drukte haar mond tegen de zijne. Ze kusten zoals alleen zij dat konden, uitvoerig tong en mond aftastend, letterlijk de andere proevend. Onder haar jurk voelde hij met zijn hand de vochtigheid van haar geilheid.
Een losse broeksriem gaf ruimte aan haar hand en ze schoof onder zijn balzak. Ze voelde hoe hij haar hard opwachtte. Ontspannend genot bij het omklemmen van zijn penis. Zacht maar zonder aarzeling gaf ze hem enkele trekbewegingen, als was het een trailer voor wat ze in gedachten had. Een voorproefje van de blockbuster die zich op het bed zou afspelen.
Hij vond haar ingang en liet haar op twee vingers indalen. Ze sloot de ogen en loste zijn lippen om plaats te maken voor een diepe zucht, een halve kreun. Heel even gaf hij een korte stoot. Ook hij toonde waar hij klaar voor was. Hij wou haar helemaal. Hoe ze genoot van dit moment. Zekerheid en verwachting deed hun temperatuur stijgen.
Ze losten ellkaars lichaam en ze proefde van zijn vingers. Het moment werd verzegeld met een kus. Einde van de trailer. De film kon beginnen.
Aan de horizon toonden zich de wolken van morgen maar die zagen ze niet meer. De donder komt alleen als het regent. Het bed speelde het lied van de beukende golven.