“De zee is wolken aan het maken”, had ze gezegd bij het fenomeen van de schuimkragen die op het strand lagen. Het klonk poëtisch maar was ook wetenschappelijk correct. De schuimalgen die de zee produceerde, gaven een gas vrij dat wolkenvorming bevorderde. In haar gedachten was dat schuim gewoon wolken die nog moesten opstijgen.
“De zee neemt een bad”, had hij erop geantwoord, waarmee alles gezegd leek over het spektakel waar ze te midden in stonden. Ze hadden het gezien van boven op de toren op het ogenblik dat ze net uit hun grote hete bad waren gestapt en stonden af te koelen op het bordes van de vuurtoren. Hoe de zee zich terugtrok en een dik pak schuim op het zand liet liggen. In de namiddag die laag aan de winterhemel stond schitterde het schuim tegen de lucht die even wit begon en eindigde in een diep blauw dat je enkel in de winter dan aantreft. Het hele strandtafereel was intens gekleurd en zoog hen naar de waterlijn toe.
“Kom, we gaan naar het water.”
Antwoorden behoefde geen woorden. Alleen gehuld in dikke badjassen en op slippers liepen ze de wenteltrap naar beneden, over het pad tussen de rotsen naar de waterlijn. Ze voelden hoe de ijskoude zee de warmte uit hun enkels zoog. Nog enkele minuten en de ijspijn zou toeslaan. Nu voelde het koude zeewater nog als een prikkelend contrast met hun nog dampende lichamen.
Als eerste maakte ze haar badjas los en toonde haar blote lijf aan de zee. De wind joeg tepels van haar borsten aan. Hij volgde haar voorbeeld en gooide zelfs zijn jas uit, over zijn arm. Geheel naakt stond hij bij ongeveer vier graden celcius te potebaden. Een nieuwjaarsduik zou het niet worden. Daarvoor was de kalender al te ver gevorderd. Ze lachten. Kinderpret met een volwassen ondeugendheid. Ze hielden van het spel van water en lucht en van bloot. Ze sloeg haar kamerjas rond zijn rug. Hij de zijne als een tweede schil. Intieme cocon in de wind. Zo trotseerden ze samen de wind die uit het westen kwam. Hij voelde hoe haar borsten tegen zijn borstkast werden samengedrukt. Ze voelde hoe zijn lid zich in haar schaamhaar begroef. Ze kusten. Lang.
Hun enkels vertelden dat het tijd werd om ook zoals de zee terug te trekken. Koude kraste in de huid. Woordeloos hoorden ze elkaars verlangen. Helemaal afgekoeld maar opgewonden liepen ze opnieuw de wenteltrap op. In de hete temperatuur van de kamer liet ze zichzelf op haar rug vallen met gespreide benen dwars op de kleine twijfelaar. “Kom”, zei ze. Hij liet zich op zijn knieën vallen en dook met zijn gezicht in haar vochtige maar koude vulva. Hij proefde nog de zoute zeelucht. Of was het haar?
De hele tijd door was een chaos van temperaturen geweest. Aankomen in een koude toren. Een bad vullen met heet water en samen ontspannen in het zachte stomende regenwater waarmee ze het gevuld hadden. De gure wind op het bordes, de ijskoude zee aan de enkels terwijl hun lichamen zich warmden aan elkaar. En nu, in die nog hete kleine torenkamer, haar gekoelde lijf dat als een ijsje op een zomerterras klaar lag om verorberd te worden. O, wat proefde ze heerlijk. Hij voelde hoe ze opnieuw nat werd. Gulzig kuste hij haar op haar mond en gretig proefde ze zijn vochtige gezicht. De geur van zout en seks.
Terwijl ze zijn mond nog ontdekte, drong zijn penis zonder enige aarzeling in haar vagina alsof hij er al altijd in thuishoorde. Ze kreunde zacht bij het voelen van zijn harde lid. Als was het een onderlijnen van haar geluid, hij duwde vanuit zijn bekken de lucht uit haar longen. Dit was zo’n moment dat ze graag beleefde zonder besef. Gepakt worden, stevig en hard, maar niet hardhandig. Voelen hoe ze veroverd werd, gewild was, hoe zijn energie haar vulde.
Hij merkte hoe haar lichaam hem onder druk binnenliet. Haar lichaam, haar schaamlippen waren nog alert, zoals altijd bij het begin van de geslachtsgemeenschap. Geprikkeld, verrassend hoewel verwacht, nog enige spanning in alle spieren die hem omsloten en zo voor de ideale wrijving zorgden. Hij moest enige moeite doen maar voelde haar zo des te meer. Dit zou niet lang duren, wist hij. Hij zou niet vertragen, niet temporiseren wat ze wel vaker deden om langer van het vrijen te kunnen genieten. Hij zou doorgaan, direct, tot zijn hoogtepunt. Hij wist dat dit ook was wat zij nu wou. “Neem mij”, fluisterde ze bijna onhoorbaar, terwijl hij op ritme kwam. Haar borsten golfden zoals daarnet de zee. Hij was hier verantwoordelijk voor de kracht waarmee zijn getij op haar strand insloeg. Zijn mond zweefde millimeters boven de hare en ze wisselden hun levenslucht met elkaar uit. Zacht beet hij op haar lip terwijl hij onderaan de druk even hoog hield, een onderbreking van zijn beukende golven. Ze gooide haar armen achter zich en drukte met haar polsen tegen de muur waarmee ze haar lijf en leden verankerde als een golfbreker en zo de energie, die uit zijn lende kwam, geweldig dreunend tegen de hare ontving. Hij zag hoe haar lichaam als een boog gespannen in een schijnbaar weerloze overgave onder hem lag. Ze schonk zich aan hem maar zo ook aan zichzelf. Hoe hoger hij in haar kwam, hoe anders ze beiden de gemeenschap voelden. Opwinding verplaatste zich en zocht de weg naar de top. Zijn hele geslacht sloeg op haar vulva in. Klotste tegen haar lippen. En dan, als een donderslag die bij een bliksem hoorde, voelde ze plots die warmte diep in haar, zijn ingetogen kreet die op een zachte diepe zucht leek. Spieren gingen naar een ultieme spanning. Bloed circuleerde hevig door zijn aders, en de hare. Opnieuw kusten ze elkaar met ongekende intensiteit. Dit was één van die uitzonderlijk verbonden momenten. Zoveel energie op één, of twee plekken deed hen met elkaar versmelten in geest en lichaam.
Langzaam, heel langzaam daalde zijn hartslag, voelden ze hoe de ontlading overging in een ontspanning. Na het werken kwam de rust.
Op zijn armen steunend bleef hij zacht zwevend in haar zitten zonder haar te verpletteren. Zweet mengde zich intiem met elkaar als een verzegeling van hun verbond. Ze vond het fijn hoe hij na het klaarkomen toch bij haar en in haar bleef. Geborgenheid in en na de actie. Ook nu hadden ze blijvende aandacht voor elkaar.
Traag stond hij op en deed een stap naar achter. Ongegeneerd, in volle kwetsbaarheid bengelde ze met gespreide benen liggend op de rand van het bed. Haar lijf door hem intens bespeeld. L’origin du monde in haar mooiste vorm. De vorm van het vertrouwen. Wat ze zagen in elkaar was echt. Wat ze voelden van elkaar was echt. Hun natuur.
Terwijl ze haar ogen sloot, draaide hij zich om en nam een slok van zijn frisdrank die op de rand van de tafel stond.
Op het strand rolden stukjes schuim, afgescheurd door de wind, naar de morgen die ze niet zouden halen. Tegen die tijd zouden ze terug het water zijn waaruit ze geboren werden. Zoals ook zij terug de vrienden zouden zijn na de seks. En zo is de cirkel opnieuw rond. De zee komt zeker terug.