Of ze nog eens kon langskomen, had ze gevraagd. Het was een eenvoudig berichtje dat op haar telefoon verscheen, maar omdat het van haar kwam op een onverwacht moment, zat er meer verborgen in de eenvoudige woorden van het eenvoudig verzoek. Hoewel een verzoek om langs te komen zelden simpel is. Het gaat immers over het vragen naar toekomstige tijd. Tijd van je toekomstig leven die je schenkt aan diegene die erom vraagt, zonder dat je weet waarom. Tijd die je dus onvoorwaardelijk geeft en die wellicht bedoeld is om vragen te beantwoorden die je nog niet kent. En dat is toch heel wat.
Ze herlas het zinnetje dat in het groene tekstballonnetje was verschenen op haar scherm. Waarom had nog niemand bedacht dat je in functie van de inhoud van de tekst, de kleur van de tekstballon zou moeten kunnen veranderen? Dat zou de emotie, verborgen achter de woorden, beter weergeven dan die gele ronde gezichtjes. Welke kleur zou passen bij de ballon waar deze vraag in verscheen?
—
Na het intikken van het vraagteken had ze nog lang gestaard naar haar verzoek. Ze wou langskomen. Er was een onbewust verlangen die ze niet onder woorden zou kunnen brengen mocht ze ze zich ervan bewust zijn geweest. De vuurtoren trok haar aan. Eén keer had ze deze bezocht op uitnodiging van haar vriendin. Het was in een opwelling geweest dat ze haar had uitgenodigd. Na een lang intens gesprek over de uitdagingen waarmee ze worstelde, besproken langs de waterlijn van het strand aan de voet van de toren. De vriendin had verteld dat in de toren er een parallelle wereld was, een wereld die niet verbonden was aan alles wat er zich buiten afspeelde. Als ze naar de toren ging, dan stapte ze in een ander universum. Zoals door een wormgat in de ruimte, had ze gevraagd. Zoiets ja, maar dan minder science-fiction en zeker minder technisch. De vuurtoren was een oude toren, onderhouden door haar familie. De aanwezige technologie beperkte zich tot wat elektriciteit, afkomstig uit een luidruchtige generator, die gebruikt werd om de lantaarn aan te steken en de toren te verwarmen. Het andere universum had een hoog Bokrijk-gehalte. Haar vriendin had haar toen uitgenodigd naar dat bijzondere universum. Er was één grote voorwaarde: in dat universum werden geen vragen gesteld over wat er zich buiten de toren afspeelde. Eens in de toren was je als in een rollenspel, in een andere wereld. Een wereld waar nieuwe, andere dynamieken zich afspeelden. Ook geen zorgen, geen verbanden met de buitenwereld. De toren was een echte aparte wereld.
En zo zijn er veel, had haar vriendin gezegd. Je werk, je vereniging, je gezin, het zijn allemaal werelden, bubbels in pandemietermen. Het grote probleem is dat we koortsachtig al die bubbels met elkaar willen verbinden, dat we ze willen afstemmen op elkaar. Dat kan niet. Wie dat doet, maakt van elke mooie bubbel een lekke zeef die leegloopt. Het is net de kunst om je als een intergallactisch reiziger te kunnen begeven van de ene wereld naar de andere. En te ontdekken. Wie ontdekkingsreiziger is, ziet zoveel meer. Ontdekkingsreizigers ontdekken het leven, iedere keer weer.
Misschien was dat de onbedachte reden voor haar vraag: dat ze opnieuw wou ontdekken, nieuwe emoties, nieuwe sensaties, en vooral gekende vragen even vergeten. Alhoewel, een reis mag geen ontsnapping zijn. Weglopen is niet hetzelfde als ergens anders naartoe lopen. Wie wegloopt, heeft geen richting. Die deint gewoon uit zoals de rimpels van een steentje dat in het water valt. Die deinen uit tot alles vlak is. Wie bewust ergens naartoe gaat, maakt net golven, zoals deze van de boeg van een schip dat door het water klieft.
Ze wou eigenlijk wel weglopen, maar ook ergens naartoe. Naar dat magische moment dat de vorige keer had beleefd, toen ze met haar vriendin en haar vriend een passionele nacht in de toren had doorgebracht. Ze wou golven maken.
Dat was het tweede vaste element aan het torenuniversum. Hoewel het geen verplichting was, stond de bubbel in de toren vooral in functie van passie. Van seks, van tederheid, van aandacht, van voelen, van proeven, van ruiken, van ervaren. Al die dingen die buiten de toren onderdrukt werden omdat er geen tijd was, of eerder aandacht, omdat die dingen daar moesten voldoen aan allerlei externe verwachtingen. Niet zo in de vuurtoren. Daar stond de beleving van twee mensen die elkaar de volle lichamelijke, en mentale, aandacht gaven centraal. Doorgaans twee, want slechts éénmaal was het voorgekomen dat ze onder drie de aandacht hadden verdeeld. Het was spannend geweest, niet alleen omdat geen van de drie dit niet eerder had gedaan, maar ook omdat de aandacht plots over meer dan twee moest worden gespreid. En alle drie hadden ze natuurlijk een eigen aparte subjectieve beleving van wat gebeurde. Ze had een grote grens overschreden door daar aan toe te geven. Aanvankelijk was het echt “toegeven”, eerder dan willen. De aanmoediging van haar vriendin en haar aangeboren nieuwsgierigheid hadden ervoor gezorgd dat ze inging op de seks met drie. Eens bezig had ze een ritme gevonden die haar lag en hadden ze alle drie in harmonie de liefde bedreven. Eerst op zoek naar die lichamelijke extase en later de ontdekking van de tederheid die in drie gedeeld kon worden. Toch was ze achteraf naar huis gereden met de gedachte dat dit een eenmalige ervaring zou zijn. Buiten de toren was de gedachte van wat er zich binnen had afgespeeld, toch bevreemdend en zelfs wat angstaanjagend. Dit is niet zoals het hoort. Ze maakte de fout door de regels van de ene wereld te gebruiken om de andere te waarderen.
Maar nu had ze dus opnieuw de vraag gesteld. Ze wou opnieuw de toren in, met drie, op zoek naar die door drie gedeelde geborgenheid, de drieledige aanrakingen, de bij momenten chaotische sensaties in haar lichaam, parallel en verspreid in de tijd.
Welk antwoord zou ze krijgen?
—
De vriendin glimlachte verrast bij het lezen van de vraag. Meteen voelde ze de sensatie van het bijzondere dat ze hadden meegemaakt. Hoe ze voor het eerst de lippen van haar vriendin had geproefd, die op hun beurt proefden naar hem, die ze zo goed kende. Zijn geur, zijn smaak, volledig, maar nu langs de mond van haar vriendin. Ze had voor het eerst zijn lid in haar mond genomen terwijl de vriendin toekeek. Meteen wou ze hem kussen om te voelen wat het met hem deed. De kus was anders en complexer, ze proefde zelfs anders, maar dat kon natuurlijk een gedachte zijn. Zintuigen zijn gemakkelijk te benevelen met de geest.
Ze zag opnieuw het beeld van de vriendin die zich liet likken terwijl zij hem bereed. Hoe zijn penis haar hard in balans hield terwijl hij de ander beroerde. Hoe de blikken van de vriendinnen elkaar kruisten en ze opgewonden geraakten van het zien van elkaars geexiteerde borsten, zo verschillend en zo gelijkend tegelijkertijd. Vrouwenborsten zijn altijd opwindend, zeker als ze gespannen staan. Ze vertellen een verhaal dat zich onderhuids afspeelt. Ze vond het eerst eng, maar na afloop fijn, om klaar te komen in het aanzien van haar vriendin, die hoog, maar niet zo hoog kwam, genietend van zijn tong. Met haar heuvel schuurde ze over zijn mond en kin, waarmee ze zichzelf deels bevredigde. Het was een beeld dat ze zich lang had herinnerd. Het was vooral een gevoel dat ze zonder veel moeite kon oproepen in haar gedachten zoals nu. Ze kreeg het er warm van.
De vriendin had pittige tijden doorgemaakt en moest de andere wereld in. Zou ze haar deur openen? Het licht in de toren aansteken? Of zouden ze het allemaal op het strand doen in de branding van de zee. Natuurkracht toevoegen als extra dimensie? De vraag op zich had de deur al op een kier gezet. Tegen een vriendin zeg je niet zomaar neen, tenzij je een praktische reden hebt. Ook bij haar groeide het verlangen naar een nieuwe sensatie. Zou de tekstballon rood gekleurd moeten zijn, roze, of eerder wit van ongekend verlangen, van een onbeschreven blanco blad?
Wit was de juiste kleur die paste bij de vraag. Terwijl ze de kleur in haar gedachten zag verschijnen, tikte ze een antwoord naar haar vriendin.