Wat is een golf?
Ze was de zee ingestapt, naakt zoals gewoonlijk, tot haar borsten soms wel en soms niet boven water kwamen. “Waterboarding van mijn borsten”, grapte ze dan.
De golven sloegen tegen haar middel. De kracht van het water probeerde haar uit evenwicht te brengen. Ze keek omlaag en zag het water om haar rondingen zwemmen. Als het water het laagst stond, voelde ze zich naakt zoals in ontkleed. Dan was er dat mentale gevoel dat enige spannende anarchie in zich droeg, ik doe wat ik wil, in al mijn vrijheid. Als het water tot haar schouders kwam was er die lichamelijke vrijheid die ze voelde als haar lijf haast gewichtloos in het water lag.
Dat kwam allemaal door die golven. Of was het de zee? Dat was de vraag die hij haar gesteld had: Wat is een golf? Is de zee een golf of maken de golven de zee? Haar eerste reflex was om die golf als een apart, eigen fenomeen te zien, zoals een blad aan een boom. Maar een blad blijft altijd een blad, terwijl een golf terug zee wordt zodra deze over haar hoogtepunt is. Een golf is het water dat plots een vorm krijgt die we benoemen, zoals sneeuw eigenlijk water is, zo luchtig verbonden dat er meer lucht dan materie in je hand lag als je een sneeuwbal maakte. Een sneeuwbal is ook maar sneeuw in een tijdelijke vorm. Ze dacht aan die dag in de winter toen ze de uitdaging was aangegaan om naakt in de sneeuw te gaan liggen.
Haar borsten zweefden in het water en werden zo nu en dan omhoog gestuwd, met een kracht die ze graag voelde. Gegrepen worden in alle vrijheid, de ideale paradox. Het is energie, dacht ze. Golven zijn energie die je kan zien. Niet voor niets bestaan er machines die duurzaam energie halen uit een golfslag. En niet voor niets slaan golven als een tsunami alles stuk wat de mens overmoedig heeft gebouwd. Golven zijn energie. De wind die vecht met de kracht van het water, diep in de zee. De stroming onder water is soms tegengesteld aan het oppervlaktewater dat naar de andere kant wordt geblazen. Bij die gedachte voelde ze plots hoe anders het water rond haar enkels greep dan rond haar middel, hoe het water zich een weg zocht hoog tussen haar benen; een gevoel die je alleen kan hebben als je geheel bloot de zee in gaat.
Het is pas als je je open stelt, onverhuld door textiel dat altijd liegt, dat je de werkelijkheid ervaart. Dat had hij haar gezegd waarbij zij meteen dacht dat het een slimme manier was om haar uit de kleren te krijgen. Hetgeen hem trouwens gelukt was.
Ze hoorde hem ook de zee instappen. Hij drukte zich tegen haar rug aan en greep haar borsten waarbij hij, zoals ze het graag had, haar tepels tussen zijn vingers een gespannen ruimte liet. Samen keken ze naar de golven. Samen voelden ze elkaars werkelijkheid. Hoe hun lichamen reageerden op elkaar, hoe sensaties zich in diepte ontwikkelden en verbondenheid creëerde. Het water streelde het tafereel.