Vaak denken we dat kleuren vervagen naarmate de zon erop schijnt. Dat de erosie van de wind de scherpte van de rots verandert in een afgesleten rand. Dat de tijd zijn tol eist. Niet zo in zijn gedachten. Naarmate de dagen verstreken sedert hun laatste ontmoeting, versterkte het gevoel van de herinnering. Het vijfentwintigste uur was er eentje geweest in volmaakte harmonie, waarbij de tijd zijn wijzers eerbiedig liet stoppen, omdat ook de tijd soms tijd moet nemen om de werkelijkheid te ervaren. Hij herinnerde zich hoe ze zich overgaf en zich liet bergen, zich liet opgaan in het universum dat ze samen gemaakt hadden. Samen scheppers, samen creatoren. Zijn herinneringen waren als stukjes van een nieuwe puzzel. Hij kende het beeld van op het deksel van de doos en wist dat wat erin zat zoveel groter was. De puzzelstukjes glansden. Zijn herinneringen waren onaangeroerd, onaangetast, wellicht zelf voorzien van extra glans, afkomstig van het gevoel dat was blijven hangen na dat laatste uur. De puzzel zouden ze opnieuw samen leggen.
Ze keek over water en zag in de rimpeling van de zee de fragmenten van de laatste nacht. Flarden die opdoken en ongrijpbaar verdwenen zoals dat gaat met golven op de zee. Elke golf is de zee en de zee is elke golf. De energie van die nacht zat in al haar herinneringen, haar gevoel, de geur van dat moment. Ze beeldde zich hun universum in als een aaneenschakeling van kleine foto’s. Close-ups die geen betekenis had als je niet wist waar ze genomen werden en wat erop stond. Zoals de sterren van een sterrenstelsel. Je denk dat je weet wat je ziet, maar elk wit stipje is zoveel meer dan wat je je kan voorstellen.
Zijn herinnering bracht hem steeds opnieuw bij haar, langs lange omwegen. Haar herinnering bracht haar dicht bij hem, onverwacht maar niet verrassend. Beiden onderweg langs het pad van de tijd, in de herinneringen die zich in opmerkelijke puzzelstukjes aandienden. Elk stukje verraadt de schoonheid van het totale beeld, de harmonie van de compositie.
Ze laat zich over de rand vallen en verdwijnt onder de oppervlakte van de wereld, op zoek naar de schoonheid in de diepte. In de stilte van haar herinnering. Hij ziet haar opduiken in het mooiste beeld dat hij zich kan voorstellen.