Op het kleine strand voor de vuurtoren lagen er nonnetjes. Veel nonnetjes deze keer. De wind kwam uit het zuiden en de vloed was net voorbij, het moment waarbij de zeebodem werd omgewoeld. Dan kwamen de nonnetjes bloot te liggen. Zomaar op het strand. Ze hield van de nonnetjes, de kleine witte schelpjes met hun randen in allerlei kleuren van blauw tot geel en zelfs oranje. In de vuurtoren hield ze een hele verzameling bij. Telkens ze er eentje meenam schreef ze er datum in. En soms met een sterretje ernaast. Dat waren de dagen dat ze niet alleen op het strand was geweest. De dagen waarop ze met hem de liefde had bedreven. In de schuif van het kleine bureau van haar grootvader lagen ze allemaal. Ook deze van toen ze nog als kind het strand afschuimde. Had ze toen geweten waar die verzameling naartoe zou leiden.
Verse nonnetjes lagen nu in grote getale aan haar voeten. Het was een woelig weer geweest, zoals ook haar leven. Ze nam er eentje mee – altijd enkel ééntje. Straks zou hij komen. Ze schreef alvast de datum met een zwarte stift in het schelpje en legde het op het bureau. Of het sterretje erin zou komen, wist ze nog niet. Het was de onuitgesproken afspraak dat ze niet altijd met voorbedachte rade naar de toren kwamen. Alles hing af van het moment. En soms was die ene streling zoveel als de hele wereld die tussen hen open ging. Het voelen was zoveel belangrijker dan de begeerte. Vaak leidde ze ertoe, maar niet altijd. Het moment besliste wat er zou gebeuren. Zou hij zoeken naar haar zijdezachte hals of eerder grijpen in haar koele billen en haar zo tegen hem aandrukken. Daar waar zij meestal als eerste kuste, nam hij daarna meestal de regie van het minnen in handen. Dat vond ze spannend. Ontdekken wat zou gebeuren. In de meeste gevallen kon ze het voorvoelen. Dan zagen al haar zintuigen onbewust wat kwam. De lichamen die elkaars holtes opzochten en zich nestelden, die met een gretigheid voelden en proefden. Op die dagen dat ze nog vol gedachten van daarbuiten binnenwandelde, kon ze wel eens door hem verrast worden als hij haar meteen greep als een plotse golf aan de vloedlijn die de zwemmer overdonderde maar vooral avontuur bezorgde, zoals de afdaling langs een wildwaterbaan.
Nu stond ze met verscherpte aandacht te kijken naar de lampen van zijn auto die nog moest verschijnen. In de verte zag de horizon zwart. Af en toe een weerlicht, een bliksemschicht die als een barst door het landschap trok. Het zou gaan regenen. Hard regenen. Dat was voorspeld en dat zag ze aankomen. De lucht was warm of eerder de wind was warm. Ze had een hele lichte kleurrijke zomerjurk aangetrokken nadat ze van het strand was teruggekomen. Haar broek was nog nat van het opspattende zeewater en haar schoenen doorweekt. Op haar blote voeten stond ze op het bordes met de warme wind die door haar jurk jaagde. Enkel het kleedje. Ze had er zin in en dan voelde ze graag hoe de wind speelde langs haar borsten, tussen en langs haar benen. Het gevoel bracht een gedachte naar boven die haar opwond. Ze had zin.
Twee koplampen reden het pad op. Hij zette de motor af en de laatste tonen van zijn muziek klonken door de deur. Opgewonden liep hij de wenteltrap op.
Hij vond haar op het bordes van de lantaarn tegen de dreigende, bijna zwarte achtergrond. De lamp brandde, intermitterend en warm. Ze liep op hem af en kuste hem zo vol als mogelijk. Meteen voelde hij haar gretigheid. Hun gezichten streelden elkaar en ze roken de heen en weer vliegende feromonen. Onder haar jurk voelde hij de afwezigheid van alle andere kledij. Hij greep in haar borsten, haar tepels zoals meestal tussen zijn vingers geklemd. Ze kreunde. Met één hand spreidde hij haar reeds vochtige venusheuvel. Haar handen verdwenen onder zijn hemd. Ze zocht elke centimeter contact met zijn huid. Zij zou vanavond het ritme bepalen. Leidend naar waar zij wou kleedde ze hem op bordes uit. Ze drukte zijn naakte lijf tegen haar lichte zomerkleed en ze voelde hoe zijn lid zich warm nestelde tegen haar onderbuik. Een emotionele schokgolf trok door haar ingewanden. Zijn vingers streelden door haar schede terwijl ze zich liet zakken en zijn penis in haar mond nam. Met haar hand rond zijn balzak pijpte ze hem hongerig. De fresnellens van de lamp stuurde licht en warmte in parallelle stralen nu recht op zijn borstkas terwijl hij met zijn hand op het glas steunde met gesloten ogen. Hij voelde hoe nodig ze hem wou hebben. De lamp ging uit en dan weer aan. Haar lippen gleden synchroon heen en weer langs zijn schacht. Met haar tong verkende ze de vorm van zijn eikel. De eerste druppels vielen uit de lucht en de bliksem kwam dichterbij. De zoete regen liep langs zijn buik over haar hoofd en lippen. Ze proefde. Gehurkt voelde ze zichzelf nat zwellen. Hij sloot de ogen en wachtte op de volgende bliksemschicht.
Op de tafel lag het nonnetje te wachten op het sterretje, zoals hij.