Ze aten het verloren brood op het bordes van de lantaarn, bovenop de toren. Het was een warme avond, de eerste die het volgende seizoen aankondigde. Ze keken er allebei naar uit. Hoe bijzonder de winteravonden geweest waren daarbinnen, met dat veel te hete verwarmingstoestel, hoe fijn was het vooruitzicht van die warme zeebries die door het deurtje bovenaan zou naar binnen waaien. De wind was nog niet helemaal overtuigd, maar de laatste zonnestralen van die dag wel. Samen zaten ze op het randje van de ijzeren structuur waarin het glas van de lantaarn vervat zat. Goudgele sneden brood, gebakken in een ei, in hun handen. Ze vertelden verhalen van vroeger. Flarden van een kindertijd. Daar paste dit gerecht perfect bij. Ooit een armenmaaltijd, vandaag iets te hippe nostalgie.
De bries viel samen met de zonnestralen achter de horizon. In stilte keken ze naar de zee. De lichtjes van de schepen begonnen te flikkeren. Het was de laatste avond. Morgen zou ze vertrekken.
Ze daalden terug het trapje af. Het bed vertoonde nog de sporen van het vrijen van die dag. Lang en ontspannen, tijd nemend om zo het leven langer te maken. Onderbroken door het beetje honger. Onderbroken om even op adem te komen. Er zou een tweede deel komen, een vervolg, een extra keer, dat hadden ze afgesproken. Zoals op de kermis, die extra rit voor de wegen zich zouden scheiden. Een dubbel-moment. Dit keer doken ze onder het dikke beddengoed waar ze anders altijd bovenop lagen. Oude dekens uit een gewichtig textiel. Het drukte hen tegen elkaar. Lange tijd luisterden ze naar elkaars ademhaling. Veel ruimte tussen de weinige woorden. Gevoel laat zich niet altijd vertalen. Gevoel moet je vooral voelen en daarop moet je vertrouwen.
Hij voelde haar handen over zijn lid, zoekend naar een beweging, aftastend hoe hij reageerde op haar greep. Ze proefde hem graag, trok en wreef. Haar mond perfect daar waar hij wou en nog meer. Hij genoot van het spel dat ze speelde. Het afscheid was nog ver weg.
Het verwarmingstoestel begon opnieuw tot leven te komen en verspreidde zijn oncontroleerbare warmte. Tussen hun lijven sijpelde hun gedeelde zweet. Hoe bijzonder haar rug koud aanvoelde terwijl hij haar streelde. Of eerder verkende. Met zijn vingertoppen de vorm van haar ruggengraat afwandelend tot waar haar billen begonnen. Glijdend over alle glooiingen, verkennend in alle plooien en spleten, en haar zo tegen hem aan drukkend.
Hij voelde haar borsten tot leven komen bij het vastgrijpen van haar achterwerk. Zijn vingers tussen haar benen, de evidente greep van het minnend vasthouden. De verwachte hartstocht zwol opnieuw aan. Langzaam drukte hij zijn been tussen de hare en begon het genot van de druk en wrijving onder haar schaamhaar. Ze kuste hem. Haar gezicht voelde nog koud aan. Een heet lichaam van bekken tot hals, haar koude gezicht dat nu langzaam warmer werd. “Mag ik bovenop”, vroeg ze zacht. Hij knikte en wist hoe ze hem zou berijden, zich helemaal overgevend aan hem en de elementen. Dat vond hij een prachtig beeld, een godsgeschenk. Hoe ze bovenop hem, zijn lid diep in haar, haar gevoel openstelde, vertrouwend op de vrijheid die hij haar zou geven zodat ze helemaal kon bereiken wat ze wilde zoals ze het liefste wou. Hij zou haar bespelen, haar borsten voelen, haar bekken begeleiden zodat ze zich niet alleen voelde tijdens de rit, maar samen, terwijl het hoogtepunt zich zou aandoen.
Ze gooide het dikke deken van haar af, een verwijderde ballast die haar vleugels gaf en hem nu nog meer als sensuele amazone opwond. Het warme licht naast het bed toonde haar vormen in het suggestieve zijlicht waar menig fotograaf jaloers zou op zijn. Ze kwam één, twee, drie keer, voor ze zich volledig op hem liet vallen. Vanuit zijn bekken drukte hij zich diep in haar. Ze voelde zich één met hem in haar gevoel en in haar lijf. Er zat nog meer in.
Na hem helemaal te hebben ervaren, draaide ze zich om en opende ze zich voor hem, opnieuw in dat volste vertrouwen, verlangend om nu genomen te worden. Zijn niet-aflatende energie verzekerde haar hoe zeer hij haar wou, haar eeuwige twijfel wegnemend of hij haar wel fijn vond. Hij voelde hoe hij diep in haar werd geprikkeld. Hij kwam en ze voelde zich intens met hem versmelten in het moment. Een lange pauze bleven ze verstrengeld.
Hij trok het laken en het zware deken over hen heen. Ze sloten de ogen en voor het eerst vielen ze heel even in de slaap van vertrouwen.